คนเทน้ำตาล : ~ ปลาน้อยรู้จักความหวาน ~
ในโลกแห่งหนึ่ง โลกซึ่งใครๆต่างก็มีขนมเป็นของตัวเอง ขนมของแต่ละคนนั้นมีรสชาติเป็นเอกลักษณ์
ปลา ตัวหนึ่งมีชีวิตที่แสนปกติบนท้องฟ้า
มันได้ลองชิมและกินขนมจากสหายหลายหลากรส
ทว่า...
ทุกชิ้นที่มันกินเข้าไปนั้น
[...ล้วนจืดชืด...]
รสชาติที่แสนจะน่าเบื่อ ไม่มีอะไรน่าสนใจ ไม่มีอะไรดึงดูดให้อยากจะกินชิ้นต่อไป
มันจึงเลี่ยงที่จะกินขนมเหล่านั้น
บางครั้งจึงกินขนมเพราะความเกรงใจในมิตรภาพ
......
ครั้งหนึ่ง...ปลาน้อยแห่งห้วงนภาเคยได้ลิ้มลองขนมรสเลิศ จาก"ใครสักคนหนึ่ง"
ช่างอร่อยเหลือแสน...มันช่างน่าหลงไหล
ปลาน้อยห้ามใจไม่ได้
ยังคงกินขนมจาก "ใครสักคนหนึ่ง" คนนั้น
กินต่อไป...ต่อไป...ต่อไป...ต่อไป...เรื่อย ๆ
มันมีความสุขกับการได้กินขนมนั้น รสชาติเยี่ยงนั้น
และรสชาติของมัน คือ
[..."ความหวาน"...]
กระทั้งวันหนึ่ง...
ปลาน้อยต้องเดินทางต่อไปบนท้องฟ้าหลากหลายสีสัน
มันรู้สึกเสียใจ...
= ต่อไปนี้คงไม่ได้กินขนมของ"ใครสักคนหนึ่ง"ที่แสนอร่อยอีกต่อไป =
ปลาน้อยอาลัยอาวรกับ ความหวาน ที่ซ่านลิ้น
มันไม่อาจทำใจได้...กับการที่ต้องขาดสิ่งนั้น
มันรู้สึกอึดอัด...
มันโหยหา...
มันทรมาน...
มันนึกถึง "ใครสักคนหนึ่ง" ที่เคยให้ขนมแก่มัน ทุกวัน
ปลาน้อยที่โบยบินบนท้องฟ้ากว้าง
ตัดสินใจ...บินกลับมา ณ จุดเดิม
จุดที่มันพบเขา..."ใครสักคนหนึ่ง"
ทว่า...
เขาได้จากไปแล้ว...
"ใครสักคนหนึ่ง" ได้เดินทางออกไป ณ ที่ไกลแสนไกล
และไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา ณ จุดเดิม อีกต่อไป
ปลาน้อยเสียใจ...มันร้องไห้
มันทรมาณสุดขั้วหัวใจ...แต่...มันไม่ตาย
...ใช่...
มันไม่ตาย
ไม่นานมันได้ค้นพบว่า สิ่งที่อยู่ในขนมของ "ใครสักคนหนึ่ง" คือ
"น้ำตาล"
สิ่งหายากในทุกวันนี้
รสชาติของน้ำตาลนั้นทำให้ใครๆยิ้มได้
หากเป็นปลาทั่วไปบนท้องฟ้า...มันคงออกตามหาน้ำตาล
แต่ปลาน้อยคิดต่างออกไป
หากมันออกตามหาน้ำตาล...ก็เท่ากับว่ามันไล่ตามความหวานที่ไม่รู้ว่าจะหาได้ที่ไหน
...มันจึงตัดสินใจแก้ปัญหาที่ตัวมันเอง...
มันทนกินขนมรสจืดจากเพื่อนๆอย่างที่เคยกิน
แม้บางชิ้นกร่อย
บางชิ้นฝาด
บางชิ้นเค็ม
บางชิ้นกินแล้วซ่าลิ้น
บางชิ้นก็หวานแปลกๆ
บางชิ้นเหมือนสบู่
แต่ทุกชิ้นล้วนกลับไป [จืดชืด] เหมือนเดิมเมื่อกินไปไม่นาน
ปลาน้อย...ใช้ชีวิตอยู่อย่างนั้น
อย่างเรียบง่าย
ธรรมดา ไม่หวือหวา
....และใช้ความคิดของตัวเองตัดสินใจมากกว่าความรู้สึก...
[ To be continue...]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น