วันคืนผ่านไป เท่าไรไม่รู้ 
คนเทน้ำตาลแปลกหน้ายังคงแวะเวียนมาเทน้ำตาลใส่ขนมให้ปลาน้อยทุกวี่วัน
จนกลายเป็นคนเทน้ำตาลที่ไม่แปลกหน้า
รสจากจะหวานชื่นรื่นใจแล้วยังบรรเทาพิษของสิ่ง ที่ "ใครสักคนหนึ่ง" ให้มาด้วย
ปลาน้อยรุ้สึกดี ยินดีปรีดา
อยากจะกินน้ำตาลอีก
ปลาน้อยหลงในรสของความหวานที่เย็นชื่น ไม่เหมือนน้ำตาลอื่นทั่วไป
[...อร่อย...]
ปลาน้อยร้องขอน้ำตาลในปริมาณที่มากกว่าเดิม (แม้เพียงนิด)
ชายแปลกหน้ายิ้มร่าและเพิ่มให้โดยไม่ลังเล
ปลาน้อยยิ้มตามคนเทน้ำตาล
...
เวลาผันไปอีกเพียงไม่นาน คนเทน้ำตาลหายไป
ปลาน้อยฉงนใจ เหตุใดจึงไม่มา
ปลาน้อยสันนิฐานว่าอาจจะมาช้า จึงลองรอดู
และเพียงไม่นาน คนเทน้ำตาลก็มา เพียงแต่มาช้าให้ปลาน้อยตกใจ
เขาเทน้ำตาลให้ปลามากขึ้น...เพื่อขอโทษ
ปลาน้อยดีใจ กินขนมหมดจาน
ทว่า...
หลังจากวันนั้น คนเทน้ำตาลก็หามาปลาน้อย
...น้อยลง
นานๆครั้งจึงโผล่มา
...ปลาน้อยหงุดหงิด...
แต่พยายามไม่แสดงออก
กระทั่ง
จู่ๆ คนเทน้ำตาลก็หายไป
...
หายไปจริง ๆ
ปลาน้อยเฝ้ารอรอ
รอ
และรอ
เขาหายไปจริงๆ หายไปเหมือนกับ "ใครสักคนหนึ่ง"
ปลาน้อยกลัว
หยดน้ำจากตาไหลขึ้นสู่ท้องฟ้าเบื้องบน
...ทำไมต้องเป็นเขาด้วย...
ทำไมต้องคนเทน้ำตาล
ความทรมานแบบเดิมกลับมา
มันช่างหน้าเบื่อหน่าย
ความรู้สึกเหล่านั้นทำอะไรปลาน้อยไม่ได้ ...เมื่อเวลาผ่านไป
ปลาน้อยปิดกั้นหัวใจ
จะไม่ติดน้ำตาลจากใครอีก...เพียงรู้ว่าหวานก็พอแล้ว
พอแล้ว
พอกันที
...พอเถอะกับสิ่งไม่ยั่งยืนเหล่านี้...
เบื่อเต็มทีกับน้ำตา
...
ไม่นานนักคนเทน้ำตาลคงจะกลับมา
พร้อมรอยยิ้มเริงร่า
และน้ำตาลที่แสนอันตราย
เป็นจริงดังคาดคนเทน้ำตาลกลับมา
และรอยยิ้มเริงร่า...ปลาน้อยก็เดาถูกเช่นกัน
อีกสิ่งหนึ่งนั้นยังถูกเทลงจานขนมเหมือนเดิม
ปลาน้อยกิน...แล้วพ่น ระคนสำลัก
แล้วจิบชิมใหม่
มันก็แค่หวานชื่นใจ
ก็เท่านั้น
ปลาน้อยไม่ยินดียินร้าย
ซ้ำยังกัดคนเทฯ
ฝ่ายคนที่ถูกกัดตกใจ สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
ปลาน้อยอารมณ์ฉุนเฉียว กราดเกี้ยวทันที
...คนเทน้ำตาลตัวดี ได้แต่ฉงนใจ...
รอยยิ้มที่เสแสร้งจากหายไปกลายเป็นหน้าหม่น
ถามปลาน้อยว่าเกิดอะไรขึ้น
....
....
ปลาน้อยจึงบอกกับคนเทน้ำตาล
"อย่าได้เทน้ำตาลให้ใครต่อใครนัก
สิ่งที่ทำลงไปมันทำให้ใครต่อใครเข้าใจผิด"
หากไม่มั่นคงที่จะรักษาความรู้สึกไว้ได้...ก็อย่าทำให้เกิดความรุ้สึกนั้น
คนเทน้ำตาลตะแคงคอประหลาดใจ
ปลาน้อยว่าต่อไป
"ความหวานของน้ำตาลที่เทให้ มันเป็นสิ่งใครๆต่างชอบ
แต่หากไม่สามารถให้แก่เขาได้...จงบอกเขาคนนั้น...อย่าหายไปอย่างไร้วี่แวว"
เพราะปลาน้อยได้รับรู้
ว่าการขาดน้ำตาลนั้น ทรมานเพียงไหน
พิษของมันรุนแรงแทบขาดใจ จนใครๆต่างขยาดหวาดกลัว
แต่กระนั้น...น้ำตาลก็ยังเป็นสิ่งที่ใครต่อใครปราถนา
...
คุณมีน้ำตาลมากมายพอแจกจ่ายทุกคนก็จริง
คุณมีน้ำตาลรสเลิศจนอยากให้ใครต่อใครได้ลิ้มก็จริง
แต่อย่าได้เที่ยวแจกใครต่อใครนัก
หากคุณไม่มั่นคงพอที่อยู่เทให้เขาไปตลอด
เพราะมันจะทำร้ายผู้นั้นทันที เมื่อคุณจากไป
จงเข้มแข็งต่อความรู้สึกที่เกิด และ จงสงสารความรู้สึกที่จะเกิด
น้ำตาลของคุณนั้นมีค่า โปรดรักษามันไว้ให้ผู้ใดก็ตาม
ที่คุณจะเพียรพยายามให้เขาจนวันตาย"
สิ้นคำ
...ปลาน้อยว่ายผ่านอากาศจากไป...
ทิ้งไว้เพียง คนเทน้ำตาล ให้ลอยคว้างลำพัง
ปลาน้อยใช้ชีวิตต่อไปอย่างปกติวิถี
เก็บเรื่องราวความทรงจำดีๆที่พบเจอมา
ชิมขนมจากเพื่อนสนิทและคนแปลกหน้า แต่ไม่มีทีท่าว่าจะติดใจ
แม้ขนมเหล่านั้นจะอร่อยหรือไม่ เพียงใด
ปลาน้อยยิ้มให้กับรสชาติที่แสนเลิศเลอแต่ไม่ยั่งยืน
รสชาติเหล่านั้นคงจางหายไปเมื่อกินกลืน
ปลาน้อยไม่ต้องฝืนทนในการรอคอยขนมคำต่อไป จากใคร
เพียงรับรู้ว่าใครที่มีน้ำใจ แบ่งขนมให้...ก็เพียงพอ
พอที่จะทำให้มีความสุขได้กับชีวิตธรรมดาๆ
ทุกรสชาติในโลกล้วนไม่จีรังเหมือนดั่งความทุกข์และความสุข
หากเราไม่ยึดติดกับมันมากเกินไปมันก็ไม่ทำร้ายเรา
ซ้ำแล้วยังเป็นบทเรียนให้เราก้าวต่อไปอย่างเข้มแข็งและมีสติ
ทั้ง ดี และ ไม่มี ย่อมมีคุณค่าเมื่อเราเปิดใจรับมัน
[- ป.ปลาในอากาศ -] 
['E'N'D']
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น