19.00 ไฟดับ... ดับทั้งจังหวัดภูเกตเลย ไม่กี่นาทีต่อมาประชาชนก็โทรหากันความว่าที่กระบี่ พังงาด้วย สถานการณ์ภายใต้ความไม่รู้กำลังก่อตัวขึ้นช้าๆจนมีการสรุปได้ความว่า ภาคใต้14จังหวัด ไฟฟ้าดับหมดเพราะที่ประจวบฯแหล่งพลังงานหลักมีปัญหานิดหน่อย ความตึงเครียดค่อยๆคลายออกพร้อมปริศนาพาฉงนภายในชั่วโมงยามนี้
20.00 กลับบ้าน... หลายที่ไฟฟ้ากลับมาแล้วแต่เรายังอยู่โรงแรม จึงบึ่งกลับบ้านพร้อมนัดรวมพลที่นั่น ~ที่บ้านไฟฟ้ายังไม่มา มืดสนิทเลย
21.00 หลังจากนัดและรวมพลที่บ้านแล้ว ไฟยังไม่มาจึงตัดสินใจออกไปข้างนอก ปิ่นพยายามถามว่าอยากไปไหน ซึ่งแน่นอนว่าย่อมไม่ได้คำตอบจากปากดิน พี่เต้ขับรถพามาถึงแคชบีทคลับ สรุปตกลงใหม่ว่าไปป่าตองดีกว่า เพราะคงจะอีกนานกว่าไฟจะมา
ระหว่างทึ่เดินทางไปป่าตองบรรยากาศไม่ค่อยสู้ดีเพราะ...กูอีกแล้วมั้ง รู้สึกอึดอัดที่ต้องมานั่งใกล้เป้ เล่นด้วยไม่ได้ก็ไม่อยากสุงสิง แม้แต่สนทนาพาที ได้แต่คุยกับคนอื่นผ่านมือถือ
อยากไปไกลๆจากเป้จัง มันไม่โอเคเลย
กูไม่โอเคเลย
ในขณะที่นิสัยมันน่ารักขึ้นทุกวันตามหน้าตา ด้วยการใส่ใจอะไรหลายๆอย่างรอบตัว ซึ่งไปใสทิศทางบวกเช่นเดียวกัน เรากลับสูญเสียความสามารถในการแคร์อะไรๆรอบๆตัว มีแค่สนใจก็ตอบสนอง ไม่สนใจก็เพิกเฉย อันเป็นนิสัยที่ไม่ดีเท่าไรแต่ก็ทำให้้บ้ากับรายละเอียดยิบย่อยน้อยลง สังขารตนก็ใช่จะดีนะเดี๋ยวนี้
ถึงป่าตองอย่างปลอดภัย มองดูชุดแต่ละคนจัดเต็มเสียจนหัสดินทร์ที่เพิ่งกลับจากทำงานดูเหมือนบุคคลต่างหน้าไม่ได้มาด้วยกัน พี่เต้พยายามปลอบใจแต่ก็เท่านั้น สภาพจิตใจไม่ปกติทำให้รับรู้อะไรน้อยลงแต่ยังพยายามพูดดีๆ เดินๆกันอยู่ไม่นาน ก็ประจวบเหมาะที่สาริยาติดต่อมา...
สี่ชีวิตเดินมาหาสาริยาถึงในร้านอาหารสไตล์อินเดีย เจ้าตัวนั้นมีเพื่อนร่วมทานอาหารอยู่ด้วยแล้ว สี่พลพรรคจึงเข้าร่วมสมทบและร่วมสนทนากับเพื่อนใหม่ของสาริยา เป้มีสกิลสังคมที่ก้าวไปไกลมากแล้วจากเดิม การทักทายด้วยความสนใจคู่สนทนา การตอบกลับคำถามตามมารยาทที่ดูไม่โง่กับภาษาอังกฤษที่เป็นธรรมชาติและคล่องปาก การปลีกตัวในจังหว่ะที่เหมาะสม และetc. การสังเกตุครั้งนี้สร้างความประหลาดใจน้อยๆและเกิดข้อเปรียบเทียบอย่างห้ามไม่ทันในสมองหัสดินทร์ แต่ก็ช่างปะไร เราไม่ใช่คนที่ต้องการมิตรสหายมากมายขนาดนั้น ไม่เป็นที่นิยมเฉกเช่มเดิมคงดีแล้ว และอีกอย่างนึง... อารมณ์หงุดหงิดเล็กๆข้างในไม่เอื้อต่อการสร้างมิตรภาพใหม่กับใครเท่าไร
ถ่ายรูป - กิจกรรมเชิงธรรมเนียมประเพณีที่ใครๆนิยมทำเวลาไปสถานที่สวยๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวเราเอง ทว่าชั่วขณะนั้นมันยากเหลือเกินที่จะทำให้ตัวเอง"อยาก"ถ่ายรูป ...น่าขันดี
22.00 บทสนทนาระหว่างบุคคลในหัวข้อต่างๆทยอยออกมาเรื่อยๆ ตามแต่สะดวกวิสัย แน่นอนว่าเรานิยมที่ฟังและสนใจอย่างอื่นมากกว่าการมาคิดบทสนทนา ~ และก็ได้อะไรๆจากผู้เยาว์อีกแล้ว
กูไม่เคยcorrectเปียวแล้วนะ / ใครจะกล้าล่ะ
ฟังดูเหมือนเมดิชยังคงไม่นิยมชมชอบการติเตียนแก้ไขกระมัง จึงออกอาการจนใครต่อใครไม่กล้าคอมเม้นท์อะไรมาก จนเป็นที่กล่าวขานโจทย์จันกันอย่างลับๆในใจของใครบางคน (หรือใครหลายๆคน) การละลายพฤติกรรมย่อมไม่ได้ผลกับคนหัวแข็งประเภทนี้ การปรับปรุงตนย่อมเกิดขึ้นยากเช่นกัน ถือเป็นข้อเสียที่หนักหนาเอาการเลยสำหรับบุคคลที่ต้องการทักษะปฏิสัมพันธ์ทางสังคม
ฤๅเราควรใส่ใจ ?
คำตอบในใจก็ยังกรานว่า : ช่างมันสิ อะไรๆที่ตามแต่ผู้อื่น ล้วนละลายตัวตนแห่งเรา มีข้อเสียบ้างใช่เรื่องเสียหาย... เราคือสิ่งมีชีวิตธรรมดาๆชีพหนึ่งเท่านั้นนะ
Last night
.., ฝันว่าอยู่กับเป้ในรถยนต์ 2 คน พยายามจะบอกว่าต่อไปนี้ให้ correct ได้เลยแต่ก็กลัวตัวเองจะใส่อารมณ์แบบเดิมจนเขาเอือม ขนาดอยากกอดยังไม่กล้าขอเลย ขนาดนี่ในฝันนะ
ตื่นมาถอดคอนแทคเลนส์... นอยด์เล็กน้อยก่อนจะข่มตานอน
..,ฝันว่าไปเที่ยวอินเดีย แล้วถูกแกล้งบ้าง โกงบ้าง คนที่นี่ห้องน้ำเขาแปลกๆเหมือนโกดังเก็บของ เหล่าชายร่างโตก็ตัวเหม็นกันเหลือเกิน(รุ้สึกไปเอง) ยังจะต้อนรับกูด้วยการจับไปอาบน้ำอีก ...ปืน...ปืนมาจากไหนไม่รู้ให้กูยิงขู่ขึ้นฟ้า แล้วหนุ่มๆก็หายไปกลายเป็นเมืองร้างที่ต้องหาทางออก เก็บเสบียง อาวุธ แต่งตัวแล้วก็แว่นพี่เต้(รุ้ได้ไงไม่รุ่ แต่เปนแว่นพี่เต้) รีบหนีก่อนจะถูกจับได้ เดินเร็วจนไปเจอพี่เต้ในรถยนต์ของใครสักคน พอขึ้นมาดันกลายเป็นเป้บอกว่ารอน้ำมันมีคนไปเอามาให้ ...แล้วก็หันไปกอด ดีใจที่ยังไม่ตาย ดีใจที่ได้เจอกันอีก ดีใจที่ยังมีชีวืตเรื่องcorrectค่อยบอกก้ได้ เป้ปลอบอยู่พัดนึงก็บอกว่าไม่ควรทำแบบนี้อีก ...ซึ่งเราก็ไม่พอใจเท่าไร แค่กอดเอง... ถ้าจะรังเกียจกูขนาดนี้กูไม่อยุ่ก้ได้ เลยตัดสินใจเปิดประตูพุ่งตัวออกไป... หลุดออกจากตัวรถมาก็รู้สึกว่าข้างนอกเป็นเหว
เราร่วงดิ่งลงมา
...สะดุ้งตื่น ทั้งเจ็บใจ ทั้งน้อยใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น